Samaria Kloof

Na een dagje bij het zwembad en een dagje bij het strand is het woensdag tijd om weer actief te worden. Al de hele vakantie zijn we aan het uitzoeken welke kloof van Kreta voor ons de mooiste uitdaging wordt.

We kunnen uit een aantal kloven kiezen. Er zijn een paar prachtige met elk zijn eigen karakteristieken. Zo is er de Imbros kloof, een kloof van 4,5 kilometer lang die op een gegeven moment zo smal wordt dat je met allebei je handen de wanden aan weerszijden aan kunt raken. Maar ook de beroemde Samaria kloof die bijna 16 kilometer lang is en waar je van ruim 1200 meter afdaalt naar zeeniveau.

We wikken en wegen, want we hebben gehoord dat de Samaria Kloof de allermooiste is, maar ook erg toeristisch. Maar eigenlijk mag je deze kloof niet missen bij een bezoek aan Kreta. We vragen nog wat rond en besluiten dan toch de uitdaging met de Samaria Kloof aan te gaan. Vorig jaar hebben we de Narrow waterfalls in het Zion park in Amerika gelopen en dat was ook mega druk. Volgens ons kan het niet erger zijn. (Nu ik dit schrijf weet ik dat niet meer zeker 😊)

Om 5 uur in de ochtend trekken we onze gymschoenen aan. We vertrekken vroeg om de grootste groep voor te zijn en om kwart over 6 zitten we in de bus vanuit Chania richting het beginpunt van onze wandeling. Het is een rit van ruim een uur, dus we kunnen nog even onze ogen dichtdoen.

Rond half 8 zijn we boven. Gezien het tijdstip en de hoogte is het fris. Gelukkig hebben we onze blauwe hammamdoeken bij ons, die ons nog even lekker warm houden. Het zal vandaag heus weer warm worden, maar voor nu is het lekker. En dan begint onze helle tocht. Dat weten we dan nog niet, maar dat wordt het uiteindelijk toch best een beetje voor een aantal van ons en één in het bijzonder.

De eerst 2 kilometer dalen we ruim 700 meter af op een stenen pad. Verkeerd lopen kan niet, want het pad is heel goed herkenbaar en daarnaast lopen we met tientallen, zo niet honderden mensen in een lang sliert naar beneden.

Is dat irritant? Soms, meestal niet ... maar dat komt vooral omdat je je goed moet focussen op waar je je eigen voeten neerzet om een valpartij te voorkomen. Dus je kijkt vooral naar beneden, naar je voeten en de losliggende of uitpuilende stenen die je binnen een halve meter moet ontwijken bij een volgende stap. Je merkt dus niet veel van de andere mensen en als je je er ook niet al te veel aan ergert, want er zijn naast verkeershufters ook wandelhufters, is dat toch niet wat we gaan onthouden van deze tocht.

Wat we wel gaan onthouden is dat als je sportschoenen eigenlijk toch een beetje te veel moderne schoenen zijn met een verhoogde achterkant, je voorvoeten bij het afdalen maximaal worden belast. Als de wandeling dan uiteindelijk bijna 7 uur duurt, staan de blaren aan alle kanten op je voeten en spreek je daadwerkelijk van een helle tocht. Evi verweert zich kranig en houdt zich erg groot, maar de laatste 2 uurtjes zijn voor haar echt afzien. De laatste kilometers worden stapje voor stapje afgelegd.

Maar wat daarentegen toch maakt dat we zeggen dat het alles waard was (Al zouden we de volgende keer het schoeisel van Evi wel aanpassen) is de werkelijk prachtige omgeving waarin we ons bevinden. De kloof is prachtig in al zijn facetten. De prachtige blauwe lucht, boven het wittige gesteente. De watervallen, het riviertje en de bijzondere berggeit, die alleen in dit gedeelte van Europa blijkt te leven. De foto's zeggen veel meer dan ik hier kan verwoorden.

We stappen lekker door. Helen kan zich helemaal uitleven binnen haar hobby. Af en toe moeten we een bruggetje over, een andere keer springen we van steen naar steen. Het is echt een hele leuke wandeling.

Maar lang, ontzettend lang. Na ruim 5 uur zitten de blaren dus dik op de voeten van Evi, maar zien we ook andere slachtoffers van de wandeling. Een jongen met een tennisbal naast zijn enkel wordt door zijn dappere vader op zijn rug naar beneden getild. Op weg naar de ezels die gelukkig halverwege klaar staan om het zware werk van Pa over te nemen.

Evi en ik zien een man hard vallen op een gedeelte waarvan we denken hoe kan je daar nou nog vallen, maar we denken dat door vermoeidheid de concentratie even weg was. We hopen dat het meevalt, maar ook dat zag er niet goed uit. Zo zien we wel meer kleine ongelukjes gebeuren, gelukkig blijven wij heel. Alhoewel mijn knieën uiteraard na 7 uur ook niet meer zo heel fijn in- en uitveren. Ook Helen heeft wat last. Enige die nog vrolijk rondhuppelt, is onze fitte Lisa. Zijn al haar hardloop- en voorbereidingsoefeningen op het nieuwe hockeyseizoen niet voor niets geweest.

Als we uiteindelijk door de poort aan het einde van kloof lopen staat een groot glas Jus d' Orange op ons te wachten. Wat kan zoiets dan heerlijk smaken!

Hoewel we wel voldoende eten en drinken bij ons hadden, hebben we onderweg niet veel gegeten. We hadden mueslirepen bij ons en als we echt honger hadden gehad waren ze zeker opgegaan, maar eigenlijk waren die gewoon niet te "vreten". We trakteren ons daarom toch maar op een uitgestelde lunch op het terras van het aan de kloof aangrenzende dorpje.

Vandaar uit vertrekt ook de boot die ons brengt naar de bus die ons uiteindelijk weer terug zal brengen naar daar waar de auto op ons wacht.

We hebben de tijd want de boot vertrekt pas om half 6 en rond half 4 lopen we het dorpje binnen. We kopen direct slippers voor Evi, zodat ze haar kwelgeesten uit kan doen. Een verademing, alhoewel het nog wel even zal duren voordat haar voeten zijn genezen. Na de lunch zitten we nog even op het strand, maar al gauw kunnen we aan boord van de ferry. Een echt ferry zoals we die de laatste jaren wel vaker zijn tegengekomen en waar we goede herinneringen aan hebben.

Na ruim een uur meren we aan. En aangezien deze dag ons motto "volg de meute" is, vinden we de bus die ons naar Chania terugbrengt probleemloos. De bus doet er nog eens anderhalf uur over en dat maakt dat we uiteindelijk om iets over 9 dood-, maar dan ook doodmoe thuiskomen. Geen van allen kunnen we nog een woord uitbrengen, laat staan een stap zetten.

We rollen na een toch wel verfrissende douche ons bed in en vragen ons vertwijfeld af hoe we morgen opstaan. Morgen gaan we naar het strand en vooral herstellen van dit avontuur. Het was prachtig, mooi, maar lóódzwaar.